ต่อจากตอนที่ 3

พื้นเมืองแสนหวี ฉบับหอคำเมืองไหญ่



เจ้าขุนสามหลวงยกทัพไปตีเวสาลี 

เด็กเลี้ยงควายและชาวบ้านชาวเมืองซึ่งพากันมายืนดูเป็นจำนวนมากมายรายรอบเครื่องศึกถึงสามชั้น กูก็ถาม มึงก็ถาม ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่ ตั้งคำถามว่า
“พวกสูอยู่เมืองใด มาทำอะไรที่นี่”
แม่ทัพและทหารทั้งหลายต่างตอบว่า
“พวกเราอยู่เมืองโกสัมพี เป็นข้าของเจ้าหลวงตืนคำเสือข่านฟ้า เจ้าหลวงให้พวกเรามาจับพวกสูกินเสีย”





เจ้าสามหลวงเรียกรองแม่ทัพ ท้าวเสือเย็น ท้าวผาหล่อ และนายทหารมาปรึกษาหาอุบายเอาปัญญาชนะกำลังของเวสาลีซึ่งมีคนมาก “ขนาดเด็กเลี้ยงควายและคนที่มาดูเรายังมีจำนวนมากกว่าทหารของเราทั้ง 900,000เสียอีก เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ตั้งแต่นี้ไป ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหนังและกระดูกของคน หมา ม้า วัว ควาย หมู ไก่ จงเอามาสับให้เป็นชิ้นเล็กๆ และอย่าให้ใครได้เห็นสิ่งขับถ่ายของพวกเรา หากเขาถาม ให้อำพรางความไว้ แล้วบอกเขาให้อ่อนน้อมค้อมหัวให้เรา มิฉะนั้นเราจะกินเนื้อกินหนังเสีย ให้พร้อมใจกันพูดดังนี้”

ดังนั้น เมื่อเจ้าเมืองเวสาลีใช้คนมาสอบถามว่า “กองทัพมาจากบ้านใดเมืองใด” ทหารทั้งหลายก็พากันตอบดังความที่ได้ตระเตรียมนัดแนะกันไว้นั้น

พวกคนใช้ของเจ้าเมืองเวสาลีได้ไปเห็นกระดูกซึ่งเป็นเศษซากอาหารและสิ่งขับถ่ายของทหารไทเมืองโกสัมพี จึงรีบแจ้งข่าวแก่เจ้าเมืองเวสาลีว่า “ได้ไปเห็นซากเศษอาหารและของเสียของเขาแล้ว เขากิน เขาถ่ายไม่เหมือนเรา มีทั้งเนื้อดิบ หนัง ขน กระดูก เป็นชิ้นเป็นท่อน กองเต็มไปหมดทุกที่ทุกทาง”


 


เมื่อเจ้าขุนหอคำเมืองเวสาลีและเสนาอำมาตย์ได้ยินดังนั้นก็ปรึกษากันทุกถ้อยกระบวนความ
“ทั้งนี้ เคราะห์บ้านกรรมเมืองได้เข้ามาถึงแล้ว เราจะโต้ตอบ เกณฑ์ข้าคนเป็นกองทัพรับภาระยกไปต่อตีก็คงจะสู้เขาไม่ได้ ข้าบ้านคนเมืองเราก็จะล้มตายไปเสียเปล่า เราควรจะเจรจาเป็นไมตรีกับเขาจึงจะเหมาะ เราจะได้พ้นจากความเดือดร้อน”

ทั้งเจ้าและข้าก็เห็นพ้องต้องกัน พากันไปก้มค้อมน้อมหัว ถวายส่วยเงินส่วยคำแล้วแจ้งว่าได้จัดเครื่องบรรณาการเอามาถวายเจ้าสามหลวง เจ้าสามหลวงจึงขอคำสัญญาว่า
“ตั้งแต่นี้เมือหน้า ‘หมื่นชั่วเจ้าขุนหาญแสนปานเมืองภายหน้า’ สามปี สี่ปี ให้ส่งส่วยเงิน ส่วยคำเป็นพันธไมตรีแห่งบ้านเมือง เป็นทองคำ 100 เงิน 100 ผ้าแพร ผ้าไหม ไม่มากไปกว่านี้ อย่าให้ผิดไปจากคำที่ได้มั่นหมายกันไว้ หากผิดไปจากคำสัญญานี้ สูอย่าคิดว่าจะได้สุขสบาย ขอให้บ้านเมืองสูจงพินาศฉิบหาย ให้ฟ้าให้ผีเป็นพยานเถิด”

ขุนเมืองเวสาลีก็ยินยอมให้คำสัญญาดังนี้แล้วจัดหาเงินทองของถวายให้ผู้ดีคนแพง ผู้หลักผู้ใหญ่ ติดตามทัพเจ้าสามหลวงฟ้าออกจากเมืองเวสาลีกลับไป

...(ยังมีต่อ)


------------------------------------------------------------------------------------------------------
บันทึกของ "อิสรา"
เจ้าเมืองรักสงบ รักราษฏร ยอมเสียเงินและทรัพย์สินดีกว่าเสียชีวิต มีเงินก็ใช้เงินให้เป็นประโยชน์ เก็บรักษาชีวิตมนุษย์ไว้เป็นพวกกัน
กองทัพพลเก้าแสนคนเองก็ขยาดกองกำลังเด็กเลี้ยงควายและชาวเมือง

น่าชื่นชมเจ้าเมืองเวสาลีและกลยุทธกุศโลบายของเจ้าขุนสามหลวง

มีไมตรีต่อกันแล้ว เรื่องน่าจะจบลงด้วยดี แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่!

เป็นอย่างไรต่อ ต้องติดตาม


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เจ้าขุนสามหลวงยกทัพไปตีเวสาลี เป็นเนื้อความตอนหนึ่งของส่วนที่เป็นตำนาน คัดลอกจากหนังสือ "พื้นเมืองแสนหวี" ฉบับหอคำเมืองไหญ
อาจารย์เรณู วิชาศิลป์ เป็นผู้ปริวรรตและแปล
หนังสือนี้จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์ซิลค์เวอร์ม จังหวัดเชียงใหม่
ISBN-13 : 978-974-9511-23-7

ข้อความทั้งหมดนี้เป็นการพิมพ์ลอกตามหนังสือ ไม่มีข้อความหรือเนื้อหาใดที่ได้มาจากอินเตอร์เน็ต ไม่มีข้อความใดที่เป็นการแต่งหรือประพันธ์โดย “อิสรา”

ภาพประกอบ : เจ้าเสือข่านฟ้าและกองทัพ จากอินเตอร์เน็ต
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสมาชิก facebook คุณIsra Arisa  https://www.facebook.com/IsraNovel

br />